Wasabe (WalaMasabeXD)

Talaarawan,

   Maaga akong nagising dahil na rin siguro ang haba ng tulog ko kagabi, di tuloy ako nakanuod ng palabas sa telebisyon! -_-
Mga tanghali ay pinag patuloy ko ang pag update ng aking blog, dito lang ulit ako sa pisonet para medyo tipid (ngaba?). Hanggang ngayong araw ang inapdate ko para masaya! XD

Sabado ^.^

Talaarawan,

   Ngayong araw ay Inapdate ko na ang aking blog, matagal na kasi akong di nakakapag update eh.
Dito lang ako sa PisoNet para mahaba yung oras, piso 9-minutes :)) kaso medyo mabagal ang internet eh -_- pero keri naman :P.
Di ko naman natapos ang pag update dahil ako ay naubusan ng barya bukas na lang ulit :)) ciao! ;)

Ikaapat na Markahang Pagsusulit (PartII)

Talaarawan,

   Ngayong araw ang pangalawang araw ng aming pagsusulit at ngayon din ang sulian ng libro namin, malapit na talaga matapos ang school year 2013-2014! :(.
   Ang una naming tinest ay Filipino sunod ang English, T.L.E. at Mapeh. Ngayon din ay pinaliwanag ni Sir Inahid ang tungkol sa pag susulit para makapasok sa pilot section sa fouth year. Sinabi niya na rin na kung hindi magulang ang mag babayad para sa Camp pwedeng gumawa ng sulat at xerox ng I.d ng aming magulang, syempre nagalak naman kami kasi pwede ng di pumunta ang magulang :D.

Ikaapat na markahang pagsusulit :)

Talaarawan,

        Ngayong araw ang aming ikaapat na markahang pagsusulit. Ang aming tinest ay ang mga asignaturang  Chemistry, A.P., Values at Math. Nauna kaming pinalabas dahil nga nag test lang kami , pero di agad kami umuwi ng iba kong kaklase pumunta muna kami kila Shenna Movie Marathon daw XD Kaso Korean yung pinanuod kaya wala ako sa mood manuod :). Di na namin ito tinapos dahil umuwi rin kami agad dahil nga may pag susulit pa bukas.

Bagong Room na naman :)

 Talaarawan,

     Bago na naman ang aming Silid Aralan!! =) pang limang lipat na po ito XD (NPR) No Permanent Room ang 3-Diamond :D. Sa room ng fourth year ang bago naming room.
Ngayong araw ay halos puro review kami dahil bukas na ang aming Periodical Test O.o.
Sa oras ng Filipino ay hindi nag turo si Mam dahil kailangan niyang umalis pero nag iwan siya ng gawain kung saan kami ay gumawa ng sulat para sa aming kaklase o para sa buong III-diamond. Nang sumapit ang uwian ay umuwi rin ako agad, gumawa na rin ako ng Rebyu at ito ay pinost sa aking blog.
Ang ginawan ko ng Rebyu ay ang pelikulang "Starting Over Again" at "Avah Maldita" na isinulat ni Simply Chummy

Suring Pampelikula; Starting Over Again ni Olivia Lamasan

Suring Pampelikula; Starting Over Again ni Olivia Lamasan 

   "I Deserve an explanation.. I deserve an acceptable reason" isang sikat na linya ni Piolo Pascula (Marco) sa palikulang ito sa direksyon ni Olivia Lamasan na kumita ng 360 million pesos.
  Pinag bibidahan ito nina Toni Gonzaga bilang Ginny, Piolo Pascual bilang Marco at Iza Calsado bilang Patty. Si Ginny ay isang Architecture Student samantalang si Marco ay History Professor. Naging sila sa loob ng limang taon, nais maging Chef ni Marco  kaya't nag plano silang mag bukas ng "Restaurant" pero si Ginny ay gustong papuntahin ng kanyang Ina sa ibang bansa para sa Master Degree sa Architecture kaya hindi niya tinanggap ang "Wedding Proposal" ni Marco. At sabi rin ng Ina ni Ginny ay wala siyang mapapala kay Marco dahil tulad lang ito ng kanyang Ama, kaya doon napilitan siyang iwanan si Marco. Makalipas ang ilang taon bumalik si Ginny sa bansa at muli silang nagkita ni Marco na isa ng Chef at tinutuloy ang pag tatayo ng Restaurant. Si Ginny ang Architecture sa ginagawang restaurant ni Marco, ngunit si Marco ay may bago nang kasintahan na si Patty (Iza Calsado). Sa huli na kwento , hindi man nag katuluyan sina Marco at Ginny masasabi kong "Happy Ending" pa rin ito dahil nag kaayos sila at naka"move-on" na din si Ginny. Ang pelikulang ito ay hindi lang nakakakilig ito'y nakakatawa at nakakaiyak din. May bahagi lang na nakakainis , ang wakas dahil hindi nga sila nag katuluyan, akala ko kaya "Starting Over Again" ang pamagat dahil mag sisimula silang muli matapos ang pag hihiwalay nila, yun pala ay mag sisimula sila ng panibagong ngunit hindi na sila ang mag kasama.
   Nakakatuwa naman ang wakas nito dahil sa dami ng nakasalubong na lalaki ni Ginny, sa huli nakatagpo niya ang kanyang karelasyon sa totong buhay :). Sa pelikulang ito matututunan ng manonood  na dapat matuto tayong magpalaya sa mga taong hindi talaga para sa atin at dapat matutong mag move-on. Ang pelikulang ito at para sa mga taong hindi pa nakaka "move-on" sa kanilang natapos na relasyon dahil palagay ko sila ay makaka"relate" sa pelikula.

Suring Basa : Avah Maldita ni SimplyChummy

Suring Basa : Avah Maldita ni SimplyChummy 

   "Oh, Aarte pa?" isang pamosong linya ni Avah Chen, ang half-Chinese at pure maldita. Ito ay mula sa "Wattpad" na isinulat ni SimplyChummy. Ang kwentong ito ay umiikot sa kamalditahan ni Avah at tungkol sa nais nyang pag hihiganti sa kapatid. Si Avah ay galing sa mayaman na pamilya at siya ang namamalakad ng paaralan ng kanyang pamilya kung saan ang mga estudyante ay tinatawag niyang "Stupident'' o "Stupid Student" dahil sa mga ugali nito. Sa daloy o ikot ng kwento nalaman ko ang tunay na dahilan kung bakit talaga siya naging maldita , dahil hindi naman talaga siya maldita noon nangyari lang ito dahil sa galit niya sa kanyang Ate na si Avy dahil gusto niyang mag higante,si Avy ay kasama ng kanilang magulang sa China na ayon kay Avah doon nag papayaman. May galit din si Avah sa kanyang  magulang dahil sa hindi paniniwala sa kanya at piniling paniwalaan ang kasinungalingan ng kanyang kapatid. Pero kahit na ganoon ang ugali ni Avah ay mayroon pa rin siyang mag kaibigan, sa daloy ng kwento nakilala rin niya ang tinatawag niyang  "Nerd" dahil sa pananamit nito na si Hannah na kapatid din ng naging kasintahan niyang si Neo. Sa huli ng kwento ay nag kaayos din sina Avah at Avy at nag kabati din ang matalik na magkaibigang sina Mikee ang kaibigang bakla ni Avah na guro sa kanyang paaralan at si Avy.
  
    Sa kabuuan ng kwento, ito ay aking nagustuhan dahil sa tema nito, dahil ang bida ay maldita at parang siya ang kontrabida sa buhay ng ibang tao. Gusto ko ang kwento nito dahil sa ugali ng bida , hindi siya katulad ng bida sa ibang kwento. Nagandahan rin ako sa kwento dahil halos bawat kabanata ay may aabangan kang kamalditahan ni Avah minsan kasi nakakatawa ang pag mamaldita niya. Nagustuhan ko ito dahil sa pag kanatural ng pag papatawa kahit sa paraan ito ng pag-mamaldita.Ang ayaw ko lang sa kwento ay ang sobrang pag mamaldita ni Avah na umaabot na sa puntong kahit matanda ay di niya pinalalampas na sa tingin ko ay wala namang ganun sa totoong buhay.

   Aral na makukuha sa kwento? Sa tingin ko ay mayroon naman itong aral, hindi ang pagiging maldita kundi dapat maging totoo tayo, matuto tayong humingi ng tawad at mag patawad, at walang naidudulot na maganda ang pag hihiganti. Natutunan ko sa kwento na kahit sino ka pa at ano pa ang ugali mo may magmamahal at tatanggap pa rin sayo. Sa palagay ko magugustuhan rin ito ng ibang mambabasang tulad ko na mahilig sa kakaiba at nakakatuwang kwento.

ABNKKBSNPLAko ?!

 Talaarawan,

     Lunes na naman :)
     Ngayong araw ay wala kaming guro sa oras ng Math at Values , sa oras ng Math ay pinag patuloy namin ang aming Unit Test. Sa oras ng Values ay wala kaming ginawa kaya ayun maingay na naman ang 3-Diamond (May Bago ba? x). Nag kwentuhan lang kami ng aking mga katabi tungkol sa mga nabasa naming kwento sa Ebook at Wattpad :D Ginawa pa akong story teller ni Rosabelle -_- XD
    
    Sa oras ng Filipino ay nagbasa muna ng tula sila Lapuz at Calims na inaalay niya daw kay Collarga (Haba ng hair! nag rejoice kaba girl? XD). Matapos iyon ay nag bigay si Mam ng halimbawa ng rebyu na patalata, rebyu ito sa pelikulang "Bata, bata paano ka ginawa?".
Pinagawa kami ni Mam ng rebyu na patalata , at ang napili ko namang gawan ng rebyu ay ang pelikulang "It takes a Man & a Woman" ^.^.
   
     Sa oras ng T.L.E. ay wala kaming guro kaya maingay naman -_- habang nag ki-quiz kami. Nang uwian ay dumaan muna kami nila Carol sa Pagrai para bumili ng bala ng  "ABNKKBSNPLAko" at "Starting Over Again" . Pag kadating ko sa bahay pinanuod ko yung  
 "ABNKKBSNPLAko" ni Bob Ong :)) tsaka ko ginawa ang aming
 Takdang Aralin.

Paggawa ng Rebyu.

 Talaarawan,

   Ngayong araw ay nag basa ang ilan sa aking kaklase ng mga nahanap nilang rebyu. 
Matapos iyon ay pinag-aralan namin ang mga dapat laman ng isang rebyu .
Nag karoon kami ng gawain kung saan gumawa ulit kami ng rebyu , ang napili ko naman ngayon ay ang pelikulang "Crazy little thing called LOVE" ^_^.
Sinabi rin ni Mam na kailangan naming gumawa ng isang rebyu ng Pelikula o Akda at ito ay ipopost namin sa aming Blog, para iyon sa may mga blog at sa mga wala namn ay isusulat nila sa bond paper.

Mambabasa :D

  Talaarawan,

   Ngayong araw ay tinalakay namin ang tungkol sa rebyu o pagsusuri ng akda, pelikula at musika. Nag karoon kami ng gawain kung saan gumawa kami ng isang rebyu.
Ang napili kong gawan ng rebyu ay ang nabasa ko sa Ebookna ang pamagat ay "She Died" na isinulat ng paborito kong Author na si Denny(HaveYouSeenThisGirl), gagawin ngang Pelikula yung isa niya pang gawa na "Diary ng Panget", sa April2 na ipapalabas!HAHA, Okay ang layo na ng topic -_-
San na nga ako? ayon! "She Died" ang napili kong gawan ng rebyu kahit marami akong gustong kwento dahil sa tingin ko madali itong gawan ng rebyu dahil na rin sa kwento nito at sa aral na makukuha dito.
Nag bigay naman ng takdang aralin si Mam , kailangan naming mag hanap ng halimbawa ng rebyu o pag susuri ng isang pelikula, libro at musika.
   Nang mag uwian ay sabay-sabay na kaming gumawa ng takdang aralin nila Carol at Bernard.

Gutom lang yan! XD

 Talaarawan,

    Ngayong araw bago mag talakayan ay nag basa si Estabillio ng kanyang tula. Matpos iyon ay nagkaroon kami ng gawain. Tinalakay din namin ang Feminismo at ang ibang karakter na babae sa Noli Me Tangere.

  Nang sumapit ang oras ng uwian ay hindi agad kami umuwi nila Carol at Igat , dating gawi ulit kami XD habang nagpu-food trip ay nantrip kami sa iba naming kamag-aral, ewan ba namin kung anong pumasok sa isip namin, gutom lang siguro!HAHA :D. Mag aalas tres na nang maisipan naming umuwi, anung oras na pala di namin namalayan ang oras sa dami ng pinag kekwentuhan namin :D

Talaarawan(March3,2014)

 Talaarawan,

    Maaga akong gumising para pumasok dahil may Flag Ceremony ngayon. Sa oras ng Math habang nag rereview ay may naibahaging kwento si Ginang Santos tungkol sa nangyari noong huwebes, dahil may nag interview daw sa kanya na dati niyang mga estudyante tungkol syempre sa Math, matapos iyon ay pinag patuloy na namin ang pag rereview.
Sa oras ng Filipino ay wala si Mam kaya't maingay na naman ang 3-Dyamante XD. Maya-maya ay pumasok si Mam Manlagnit at dahil wala kaming guro ay inanunsyo na niya ang tungkol sa Camp sa Zambales :), kailangan pala Magulang ang magbabayad para makasama. Nang sumapit ang uwian ay umuwi ako agad kasi maraming takdang aralin.

Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus

Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus

Isang araw ang ina ko’y nakita kong namamanglaw
Naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan.
Sa pilak ng kanyang buhok na hibla na katandaan
Nabakas ko ang maraming taon niyang kahirapan;
Nakita ko ang ina ko’y tila baga nalulumbay
At ang sabi “itong pyano sa iyo ko ibibigay,
Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan,
Mga silya’t aparador ay kay Tikong nababagay
Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.”

Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha
Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa,
Subalit sa aking mata’y may namuong mga luha
Naisip ko ang ina ko, ang ina ko na kawawa;
Tila kami iiwan na’t may yari nang huling nasa at
sa halip na magalak sa pamanang mapapala,
Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita
Napaiyak akong tila isang kaawaawang bata
Niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.

”Ang ibig ko sana, Ina’y ikaw aking pasiyahin
at huwag nang Makita pang ika’y Nalulungkot mandin,
O, Ina ko, ano po ba at naisipang hatiin
Ang lahat ng munting yamang maiiwan sa amin?”
”Wala naman,” yaong sagot “baka ako ay tawagin ni Bathala
Mabuti nang malaman mo ang habilin?
Iyang pyano, itong silya’t aparador ay alaming
Pamana ko na sa iyo, bunsong ginigiliw.”

“Ngunit Inang,” ang sagot ko, “ang lahat ng kasangkapan
Ang lahat ng yaman dito ay hindi ko kailangan
Ang ibig ko’y ikaw ina, ang ibig ko’y ikaw inang
Hinihiling ko sa Diyos na ang pamana ko’y ikaw
Aanhin ko iyong pyano kapag ikaw ay mamatay
At hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay?
Ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman
Pagkat di ka maaaring pantayan ng daigdigan
Pagkat, ikaw O Ina ko, ika’y wala pang kapantay.”

BANGKANG PAPEL ni Genoveva Edroza-Matute

BANGKANG PAPEL ni Genoveva Edroza-Matute 
Nagkatuwaan ang mga bata sa pagtatampisaw sa baha. Ito ang pinakahihintay nilang araw mula nang magkasunud-sunod ang pag-ulan. Alam nilang kapag iyo'y nagpatuloy sa loob ng tatlong araw ang lansangang patungo sa laruan ay lulubog. At ngayon, ay ikalimang araw nang walang tigil ang pag-ulan. 

Ilang maliliit na bata ang magpapalutang ng mga bangkal papel, nariyang tinatangay ng tubig, naroong sinasalpok at inilulubog, nariyang winawasak. 

Sa tuwi akong makakikita ng bangkang papel ay nagbabalik sa aking gunita ang isang batang lalaki. Isang batang lalaking gumawa ng tatlong malalaking bangkang papel na hindi niya napalutang sa tubig kailanman... 

Isang batang lalaking nagising sa isang gabi, sa mag dagundong na nakagugulat. 


Sa loob ng ilang saglit, ang akala niya'y Bagong Taon noon. Gayon ding malalakas na ugong ang natatandaan niyang sumasalubong sa Bagong Taon. Ngunit pagkalipas ng ilan pang saglit, nagunita niyang noon ay wala nang ingay na pumapatak mula sa kanilang bubungan. 


Sa karimla't pinalaki niya ang dalawang mata, wala siyang makitang ano man maliban sa isang makitid na silahis. Hindi niya malaman kung alin ang dagundong ng biglang pumuno sa bahay ang biglang pagliliwanag. Gulilat siyang nagbalikwas at hinanap nang paningin ang kanyang ina. 


Nagsunud-sunod ang tila malalaking batong gumugulong sa kanilang bubungan. Ang paggulong ng mga iyo'y sinasaliwan ng pagliliwanag at pagdidilim ng bahay, ng pagliliwanag na muli. Samantala'y patuloy ang pagbuhos ng ulan sa kanilang bubungan, sa kanilang paligid, sa lahat ng dako. 


Muling nahiga ang nagbalikwas at ang tinig niya ay pinatalagos sa karimlan. 


"Inay, umuulan, ano?" 


"Oo, anak, kangina," anang tinig mula sa dulo ng hihigan. 


"Inay," ang ulit niya sa karimlan, "dumating na ba ang Tatay?" 


Sumagot ang tinig ngunit hindi niya maunawaan. Kaya't itinaas niya nang bahagay ang likod at humilig sa kaliwang bisig. Sa kanyang tabi;y naroon ang kapatid na si Miling. Sa tabi nito'y nabanaagan niya ang katawan ng ina, at sa kabila naman nito'y nakita niya ang banig na walang tao. 


Ibinaba niya ang likod at iniunat ang kaliwang bisig. Naramdaman niya ang sigis ng lamig ng kanyang buto. Mula sa nababalot na katawan ni milng ay hinila niya ang kumot at ito'y itinakip sa sariling katawan. Bahagyang gumalaw ang kapatid, pagkatapos ay nagpatuloy sa hindi pagkilos. Naaawa siya kay Miling kaya't ang kalahati ng kumot ay ibinalot sa katawan niyon at siya'y namaluktot sa nalabing kalahati. 


Naramdaman niya ang panunuot ng lamig sa kanyang likod. Inilabas niya ang kanag kamay sa kumot at kinapa ang banig hanggang sa maabot niya ang sahig. 


Anong lamig sa sahig, ang naisip niya, at ang kanang kamay ay dali-daling ipinasok muli sa kumot. 


"Inay," ang tawag niyang muli, "bakit wala pa si Tatay? Anong oras na ba?" 


"Ewan ko," ang sagot ng kanyang ina. "Matulog ka na, anak, at bukas ay magpapalutang ka ng mga bangkang ginawa mo." 


Natuwa ang bata sa kanyang narinig. 


Magkakarerahan kami ng bangka ni Miling, ang aki'y malalaki't matitibay...hindi masisira ng tubig. 


Dali-dali siyang nagbangon at pakapa-kapang sumiksik sa pagitan ng kapatid at ng kanyang kausap. Idinaan niya ang kanyang kamay sa pagitan ng baywang at bisig ng ina. Naramdaman niya ang bahagyang pag-aangay ng kaliwang bisig niyon. Ang kanang kamay noo'y ipinatong sa kanyang ulo at pabulong na nagsalita: 


"Siya, matulog ka na." 


Ngunit ang bata'y hindi natulog. Mula sa malayo'y naririnig niya ang hagibis ng malakas na hangin. At ang ulang tangay-tangay noon. 


"Marahil ay hindi na uuwi ang Tatay ngayong gabi," ang kanyang nasabi. Naalala niyang may mga gabing hindi umuuwi ang kanyang ama. 


"Saan natutulog ang Tatay kung hindi siya umuuwi rito?" ang tanong niya sa kanyang ina. Ngunit ito'y hindi sumagot. 


Sinipat niya ang mukha upang alamin kung nakapikit na ang kanyang ina. Ngunit sa karimlan ay hindi niya makita. 


Bago siya tuluyang nakalimot, ang kahuli-hulihang larawan sa kanyang balintataw ay ito. Tatlong malalaking bangkang yari sa papel na inaanod ng baha sa kanilang tapat... 


At samantalang pumapailanlang sa kaitaasan ang kahuli-hulihang pangrap ng batang yaon, ang panahon ay patuloy sa pagmamasungit. Ang munting bahay na pawid ay patuloy sa pagliliwanag at pagdidilim, sa pananahimik at pag-uumugong, sa pagbabata ng walang awing hampas ng hangin at ulan... 


Ang kinabukasan ng pagtatampisaw at pagpapaanod ng mga bangkang papel ay dumating... Ngunit kakaibang kinabukasan. 


Pagdilat ng inaantok pang batang lalaki ay nakita niyang nag-iisa siya sa 
hihigan. Naroon ang kumot at unan ni Miling at ng kanyang ina. 


Pupungas siyang bumangon. 


Isang kamay ang dumantay sa kanyang balikat at nang magtaas ng paningin ay nakitang yao'y si Aling Berta, ang kanilang kapitbahay. 


Hindi niya maunawaan ang tingin noong tila naaawa. 


Biglang-biglang naparam ang nalalabi pang antok. Gising na gising ang kanyang ulirat. 


Naroon ang asawa ni Aling Berta, gayon din sina Mang Pedring, si Alng Ading, si Feli, at si Turing, si Pepe. Nakita niyang ang kanilang bahay ay halos mapuno ng tao. 


Nahihintakutang mga batang humanap kay kay Miling at sa ina. Sa isang sulok, doon nakita ng batang lalaki ang kanyang ina na nakalikmo sa sahig. Sa kanyang kandungan ay nakasubsob si Miling. At ang buhok nito ay walang tigil na hinahaplus-haplos ng kanyang ina. 


Ang mukha ng kanyang ina ay nakita ng batang higit na pumuti kaysa rati. Ngunit ang mga mata noo'y hindi pumupikit, nakatingin sa wala. 


Patakbo siyang lumapit sa ina at sunud-sunod ang kanyang pagtatanong. 


"Bakit, Inay, ano ang nangyari? Ano ang nangyari, Inay? Bakit maraming tao rito?" 
Ngunit tila hindi siya narinig ng kausap. Ang mga mata noo'y patuloy sa hindi 
pagsikap. Ang kamay noo'y patuloy sa paghaplos sa buhok ni Miling. 


Nagugulumihang lumapit ang bata kina Mang Pedring at Aling Feli. Ang pag-uusap nila'y biglang natigil nang siya'y makita. 


Wala siyang narinig kundi... "Labinlimang lahat ang nangapatay..." 


Hindi niya maunawaan ang ang lahat. Ang pagdami ng tao sa kanilang bahay. 


Ang anasan. Ang ayos ng kanyang ina. Ang pag-iyak ni Aling Feli nang siya ay makita. 


Sa pagitan ng mga hikbi, siya'y patuloy sa pagtatanong... 


"Bakit po? Ano po iyon?" 


Walang sumasagot sa kanya. Lahat ng lapitan niya'y nanatiling pinid ang labi. Ipinatong ang kamay sa kanyang balikat o kaya'y hinahaplos ang kanyang buhok at wala na. 


Hindi niya matandaan kung gaano katagal bago may nagdatingan pang mga tao. 


"Handa na ba kaya?" anang isang malakas ang tinig. "Ngayon din ay magsialis na kayo. Kayo'y ihahatid ni Kapitan Sidro sa pook na ligtas. Walang maiiwan, isa man. 


Bago lumubog ang araw sila'y papasok dito... Kaya't walang maaaring maiwan." 


Matagal bago naunawaan ng bata kung ano ang nagyari. 


Sila'y palabas na sa bayan, silang mag-iiba, ang lahat ng kanilang kapitbahay, ang maraming-maraming tao, at ang kani-kanilang balutan. 


Sa paulit-ulit na salitaan, sa sali-salimbayang pag-uusap ay nabatid niya ang ilang bagay. 


Sa labinlimang nangapatay kagabi ay kabilang ang kanyang ama...sa labas ng bayan...sa sagupaan ng mga kawal at taong-bayan. 


Nag-aalinlangan, ang batang lalaki'y lumapit sa kanyang ina na mabibigat ang mga paa sa paghakbang. 


"Inay, bakit pinatay ng mga kawal ang Tatay? Bakit? Bakit?" 


Ang mga bata noong nakatingin sa matigas na lupa ay isang saglit na lumapit sa kanyang mukha. Pagkatapos, sa isang tinig na marahang-marahan ay nagsalita. 


"Iyon din ang nais kong malaman, anakm iyon din ang nais kong malaman." 


Samantala... 


Sa bawat hakbang na palayo sa bahay na pawid at sa munting bukid na kanyang tahanan ay nararagdagan ang agwat ng ulila sa kanyang kabataan. 


Ang gabing yaon ng mga dagundong at sigwa, ng mga pangarap na kinabukasan at ng mga bangkang papel - ang gabing yaon ang kahuli-hulihan sa kabataang sasansaglit lamang tumagal. Ang araw na humalili'y tigib ng pangamba at ng mga katanungang inihahanap ng tugon. 

Ansaya^^

 Talaarawan,

    Ngayong araw ay maaga akong pumasok kasi may Flag Ceremony kami, baka mahuli eh.
Pag karating ko ay medyo madami na rin kami at yung iba mga aligaga! ngayon pa lang gumagawa ng Takdang Aralin, buti pa ako ginawa ko kaso hindi pa tapos kay pinag patuloy ko na lang din XD.
At sinabi na rin sa amin na walang pasok bukas pati sa huwebes at byernes, so ibig sabihin dalawang araw lang ang pasok namin ngayong linggo! :D

Talaarawan(Feb23,2014)

 Talaarawan,


    Ngayong araw ay pumunta kami sa Church nila Brenard kasama sa Carol, nayaya eh :)
Pag kagaling doon ay dumiretso kami sa Sm Masinag katapat lang kasi  yun so nag FoodTrip tsaka tumambay na rin sa Food Court, nakiki Wi-Fi na rin sila XD.
 Nang makauwi ay kumain lang ulit ako tapos pinagptuloy ko na yung takdang aralin namin sa Chemistry,kaso di ko naman natapos.Di naman ako agad inantok kay inantay ko na lang ang Gandang Gabi Vice :)

HAHAHA XD

 Talaarawan,

    Ngayong araw ay wala kaming Filipino dahil may nag demo ng pag tuturo sa amin.
Sa oras ng English ay nag karoon kami ng aktibidad kung saan ilalarawan namin at kami ng aming kaklase at isusulat ito sa isang buong papel na nasa likod namin.
Sa oras ng Values ay pinakita na ng dalawang grupo ang kanilang presintasyon. Nakakatuwa nga yung presintasyon ng pangalang grupo, kasi gumamit sila ng mga napapanahong linya tulad ng "Punta ka sa Condo ko", "Dala ka Foods" XD, HAHAHA grabe pa yung pag kaka acting ni Jahaziel, Eksaherada!
kaso di sila natapos kasi pinag break time kami agad.

Sabado :)

 Talaarawan,

      Ngayong araw ang aga ko nagising, mga ala singko lang naman! kumain lang ako, di na kasi ako nakakain kagabe eh , HAHA, ganon ako eh bakit ba :). Natulog lang ulit ako pag katapos kong kumain. 

Nagising naman ako ng mga alas nwebe, diba baweng-bawe ^_^. Wala naman ako masyadong ginawa kundi matulog at mag internet sa Cp :D

Maaga naman akong dinalaw ng antok kaya di ako nakapanuod ng telebisyon, >.<

Talaarawan (Feb.7,2014)

  Talaarawan,


   Ngayong araw sa oras ng Filipino, tulad ng nakagawian bago mag simula ang talakayan ay bumunot si Mam ng mag babasa ng tula o sanaysay kaso marami na ang nabubunot puro wala, kaya ako kabado baka mabunot eh :) at ang huling nabunot ay si Nodado na katabi ko, ang haba pa naman ng tula nya labing isang taludtuod :D. Matapos niyang mag basa ay nagkaroon kami ng gawain kung saan kami ay gagawa ng liham o mensahe para sa ating Pangulo ng Pilipinas, ito'y tungkol sa mga suliraning nakapaloob sa kwentong "Bangkang Papel". Nang kami ay matapos ay muling bumunot si Mam ng mag babasa ng tula at ang maswerteng nabunot naman ay si Orozco (WhatACoincidence?!) katabi ko rin kasi siya eh, bale ako na lang sa linya namin ang babaeng di pa nabubunot , KALOKA! O.o

Lumang Pelikula Ba? XD

 Talaarawan,

   Ngayong araw, bumunot muna si Mam ng mag babasa ng tula. Matapos iyon pinag-aralan namin ang Teoryang Realismo, nag karoon rin kami ng pangkatang gawain tungkol dito at may sinagutan kaming dalawang tanong. Nang mag-uwian  ay sumakay na lang ako, lagi na lang kasi ako naglalakad tuwing uwian maiba lang XD.

  Nang matapos akong kumain ay nanuod ako ng pelikula, nakahiram kasi ako ng bala ng "Girl, Boy, Bakla, Tomboy" :) HAHA Grabe Laughtrip! dami ko tawa mga 259 :D Oo nabilang ko eh, bakit ba :P. Kaso para akong nanunuod ng lumang pelikula, Black&White kasi yung kulay! -_- ewan ko kung anu yung may sira yung DVD ba o yung sa pagkakakabit ng jack ? Basta yun na yun! HEHE :)

Hindi Masakit! :P

Talaarawan,

  Bago mag simula ang talakayan bumunot si Mam ng mag babasa para ngayong araw at si Saliot ang maswerteng nabunot :). Matapos iyon ay pinakuha kami ni Mam ng isang papel , sinulat namin dito ang aming pangalan at pangarap matapos iyon ito ay ginawa naming bangka, medyo nalito pa nga ako nung una nakalimutan ko na kasi paano gawin yun , eroplano pa san yung magagawa ko XD.
 Matapos naming gawin iyon ay binasa namin ang akdang "Bangkang Papel" , nag karoon rin kami ng pangkatang gawain tungkol dito.

 Nang sumapit ang uwian ay hindi muna kami umuwi, mga ala-una na nang maisipan naming umuwi tsaka kasi dadaan pa kami nila Carol at Bernard para mag paturok ng  Anti-Tigdas :D. Medyo kabado lang , nung Grade 5 pa kasi nung huli akong nag paturok ng mga ganyan XD. Haha di kaya masakit -_-

Talaarawan(Jan.29,2014)

 Talaarawan,

   Ngayong araw ay tinalakay namin ang Saykolohikal at ang  siyam na uri nito.
Bumunot din si Mam ng pangalan kung sino ang mag babasa ng gawang tula, Si Erin ang nabunot pero wala pa siyang gawa kaya bumunot na lang ulit si Mam. Nga karoon rin kami ng gawain kaso kinulang sa oras kaya Takdang Aralin na lang ito :)

Walang Himala ! XD

 Talaarawan,

    Lunes na naman :)
Maaga akong gumising para medyo maaga din makapasok kasi may flag ceremony baka mahuli eh :).
Sa oras ng Filipino ay bumunot si Mam ng pangalan para mag basa ng sariling tulang gawa . Si Shaira ang unang nabunot, ang kanyang tula ay panamagatang "Dahil Sayo", at mukang alam na namin kung sino ang tinutukoy nya doon :). Matapos iyon ay nag bahagi ang ilan sa aking kamag-aral ng mga naranasan o nasaksihan nilang himala o maituturing na himala. Matapos iyon ay binasa ni Vangie ang 1-18 senaryo sa akda/pelikulang "Himala".

Kuhaan ng Card ..

 Talaarawan,

 
  Ngayong araw ay kuhaan namin ng Card, sinamahan ko si Mama kasi di naman nya alam bagong room namin. Medyo kinabahan nga ako kasi baka may Line of 7 ulit ako ^^.
Habang nag aantay nakipag kwentuhan muna ako sa mga kaklase ko noong ikalawang taon, maya-maya nakita ko na rin si mama lumabas galing room kaya pinuntahan ko agad, masaya naman ako kasi walang line of 7! tsaka medyo tumaas din yung grade ko :).
Pinauna ko na si Mama umuwi kasi manunuod pa ako ng Program kasama yung iba kong kaklase, di ko na rin tinapos kasi wala akong kasabay pauwi. sumakay na lang ako ng tricycle kesa mag lakad , sayang tuloy 25 pesos -_- XD.

Kapagod! -_-

 Talaarawan,

   Ngayong araw na ito sa oras ng Mapeh ay nag P.E kami, grabe! nakakapagod yun ha!
Nang sumapit ang oras ng Filipino ay muli naming tinalakay ang tungkol sa "Ang Kalupi". Nag karoon rin kami ng gawain kung saan kami ay gumawa ng kwento gamit ang binigay na impormasyon na nakapaskil sa pisara.
Ang aking kwento ay pinamagatan ko ng "Ang Kwintas ni Kapatid" XD.
Nang mag uwian ay hindi agad kami umuwi nila Medalla dahil sinamahan namin si Latigay na mag research ng aming takdang aralin.
Matapos iyon ay naubos pa rin ang pera ko kahit di naman aako nag internet, bili kasi sila ng bili ng pagkain at nagagaya ako -_-.
Maya-maya'y naisipan na rin naming umuwi bago pa maubusan ng pamasahe ;)

Ang Kalupi ni Benjamin P. Pascual

Ang Kalupi 

ni Benjamin P. Pascual

Mataas na ang araw nang lumabas si Aling Marta sa bakuran ng kanilang maliit na barungbarong. Aliwalas ang kanyang mukha: sa kanyang lubog na mga mata na bahagyang pinapagdilim ng kanyang malalagong kilay ay nakikintal ang kagandahan ng kaaya-ayang umaga. At sa kanyang manipis at maputlang labi, bahagyang pasok sa pagkakalat, ay naglalaro ang isang ngiti ng kasiyahan. Araw ng pagtatapos ng kanyang anak na dalaga; sa gabing iyon ay tatanggapin nito ang diploma bilang katunayang natapos niya ang apat na taong inilagi sa mataas na paaralan. Ang sandaling pinakahihintay niya sa mahaba-haba rin namang panahon ng pagpapaaral ay dumating na. Ang pagkakaroon ng isang anak na nagtapos ng high school ay hindi na isang maliit na bagay sa isang mahirap na gaya niya, naiisip niya. Sa mapangarapin niyang diwa ay para niyang nakikita ang kanyang anak na dalaga sa isang kasuotang puting-puti , kipkip ang ilang libro at nakangiti, patungo sa lalo pang mataas na hangarin sa buhay, ang makatapos sa kolehiyo, magpaunlad ng kabuhayan at sumagana. Maaaring balang araw ay magkaroon din siya ng mamanuganging may sinabi rin naman. Nasa daan na siya ay para pa niyang naririnig ang matinis na halakhak ng kanyang anak na dalaga habang paikut-ikot nitong isinusukat sa harap ng salamin ang nagbuburdahang puting damit na isusuot sa kinagabihan. Napangiti siyang muli.

Mamimili si Aling Marta. Bitbit ng isang kamay ng isang pangnang sisidlan ng kanyang pamimilhing uulamin. Habang daan, samantalang patungo sa pamilihang bayan sa Tundo, ay mataman niyang iniisip ang mga bagay na kanyang pamimilhin. Hindi pangkaraniwang araw ito at kailangang magkaroon silang mag-anak ng hindi pangkaraniwang pananghalian. Bibili siyang ng isang matabang manok, isang kilong baboy, gulay na panahog at dalawang piling na saging. Bibili rin siya ng grabansos. Gusto-gusto ng kanyang magtatapos na anak ang minatamis na grabansos.

Mag-iikasiyam na nang dumating siya sa pamilihan. Sa labas pa lamang ay naririnig na niya ang di magkamayaw na ingay na nagbubuhat sa loob, ang ingay ng mga magbabangos na pagkanta pang isinisigaw ang halaga ng kanilang paninda, ang salit-salitang tawaran ng mga mamimili.

Linggo ng umaga at ang palengke ay siksikan. Sa harapan niya piniling magdaan. Ang lugar ng magmamanok ay nasa dulo ng pamilihan at sa panggitnang lagusan siya daraan upang magdaan tuloy sa tindahan tuloy sa tindahan ng mga tuyong paninda at bumili ng mantika. Nang dumating siya sa gitnang pasilyo at umakmang hahakbang na papasok, ay siyang paglabas na humahangos ng isang batang lalaki, at ang kanilang pagbabangga ay muntik na niyang ikabuwal. Ang siko ng bata ay tumama sa kanyang dibdib. “Ano ka ba?” ang bulyaw ni Aling Marta. “Kaysikip na ng daraanan ay patakbo ka pa kung lumabas!”

Ang bata ay nakapantalon ng maruming maong na sa kahabaan ay pinag-ilang - lilis ang laylayan. Nakasuot ito ng libaging kamiseta, punit mula sa balikat hanggang pusod, na ikinalitaw ng kanyang butuhan at maruming dibdib. Natiyak ni Aling Marta na ang bata ay anak-mahirap.

“Pasensiya na kayo, Ale’ ang sabi ng bata. Hawak nito ang isang maliit na bangos. Tigbebente, sa loob-loob ni Aling Marta. Ang bata ay takot na nakatingin sa kanya. “Hindi ko ho kayo sinasadya. Nagmamadali ho ako, e.”

“Pasensya!” – sabi ni Aling Marta. “Kung lahat ng kawalang –ingat mo’y pagpapasensiyahan nang pagpapasensyahan ay makakapatay ka ng tao.”

Agad siyang tumalikod at tuloy-tuloy na pumasok. Paano’t pano man, naisip niya, ay ako ang huling nakapangusap. Higit kong daramdamin kung ako na itong nagawan ng di mabuti ay sa kanyang pa manggagaling ang huling salita. Mataman niyang inisip kung may iba pang nakakita sa nangyari. Marahas ang kanyang pagkakapagsalita sa bata at maaaring may kakilala siyang nagdaraan na nakarinig ng kanyang mga sinabi. Dumating siya sa tindahan ng mga tuyong paninda at bumili ng ilang kartong mantika.


“Tumaba yata kayo, Aling Gondang, “ ang bati niya sa may kagulangan nang tindera na siya niyang nakaugaliang bilhan. Nakangiti siya at ang babae ay ngumiti rin.

“Tila nga ho, “ ani Aling Gondang. “Tila ho nahihiyang ako sa pagtitinda.”

Natawa si Aling Marta at pagkaraan ay dumukot sa bulsa ng kanyang bestido upang magbayad. Saglit na nangulimlim ang kanyang mukha at ang ngiti sa maninipis niayng niyang labi ay nawala. Wala ang kanyang kalupi! Napansin ng kaharap ng kanyang anyo.

“Bakit ho? anito.


“E . . . e, nawawala ho ang aking pitaka, “ wala sa loob na sagot ni Aling Marta.

“Ku, e magkano ho naman ang laman?” ang tanong ng babae.

Ang tanda niyang laman ng kanyang kalupi ay pitumpong piso na siyang bigay na sahod ng kanyang asawa nang sinundang gabi. Sabado. Ngunit aywan ba niya kung bakit ang di pa ma’y nakikiramay ang tonong nagtatanong ay nakapagpalaki ng kanyang loob upang sabihing, “E, sandaan at sampung piso ho.”

Nanatili siya sa pagkakatayo nang ilang saglit, wari’y tinakasan ng lakas, nag-iisip ng mga nakaraang pangyayari. Mayamaya ay parang kidlat na gumuhit sa kanyang alaala ang gusgusing batang kanyang nakabangga. Tumama ang siko nito sa kanyang dibdib, sa kanyang katawan! Dali-dali siyang tumalikod at patakbong lumabas. Hindi pa marahil iyon nakalalayo; may ilang sandali pa lamang ang nakaraan, ang tabas ng mukha, ang mukha, ang gupit, ang tindig. Sa labas, sa harap ng palengke na kinaroroonan ng ilang tindahang malilliit at ng mangilan-ngilang namimili at ang batang panakaw na nagtitinda ng gulay, ay nagpalingan-linga siya. Patakbo uli siyang lumakad, sa harap ng mga bilao ng gulay na halos mayapakan na niya sa pagmamadali, at sa gawing dulo ng pusisyon na di kalayuan sa natatanaw niyang karatig na outpost ng mga pulis, ay nakita niya ang kanyang hinahanap. Nakatayo ito sa harap ng isang bilao ng kangkong at sa malas niya ay tumatawad. Hindi siya maaring magkamali: ang wakwak na kamiseta nito at ang mahabang panahon na ari’y salawal ding ginagamit ng kanyang ama, ay sapat nang palatandaan upang ito ay madaling makilala. At ang hawak nitong bangos na tigbebente.

Maliksi siyang lumapit at binatak ang bata sa liig. “Nakita rin kita!” ang sAbi niyang humihingal. “Ikaw ang dumukot sa pitaka ko, ano? Huwag kang magkakaila!”

Tiyakan ang kanyang pagkakasalita; ibig niyang sa pagkalito ng bata sa pag-aapuhap ng isasagot ay masukol niyang buong-buo. Ngunit ang bata ay mahinahong sumagot:

“Ano hong pitaka? “ ang sabi. Wala ho akong kinukuha sa inyong pitaka.“

“Ano wala!” pasinghal na sabi ni Aling Marta. “Ikaw nga ang dumudukot ng pitaka ko at wala ng iba. Kunwa pa’y binangga mo ‘ko, ano ha ? Magaling, magaling ang sistema ninyong iyan. Kikita nga kayo rito sa palengke!”


Marami nang nakapaligid sa kanila, mga batang nagtitinda, lalaki at babaeng namimili. Hinigpitan ni Aling Marta ang pagkakahawak sa liig ng bata at ito’y pilit na iniharap sa karamihan.

“Aba, kangina ba namang pumasok ako sa palengke e banggain ako, “ang sabi niya. “Nang magbabayad ako ng pinamili ko’t kapain ko ang bulsa ko e wala nang laman!”

“Ang mabuti ho’y ipapulis ninyo, “sabing nakalabi ng isang babaing nakikinig. “Talagang dito ho sa palengke’y maraming naglilipanang batang gaya niyan.”

“Tena, “ang sabi ni Aling Marta sa bata. “Sumama ka sa akin.”

“Bakit ho, saan ninyo ako dadalhin?”

“Saan sa akala mo?” sabi ni Aling Marta at pinisil ang liig ng bata. “Ibibigay kita sa pulis. Ipabibilanggo kita kapag di mo inilabas ang dinukot mo sa akin.”

Pilit na nagwawala ang bata; ipinamulsa niya ang hawak na bangos upang dalawahing – kamay ang pag-alis ng mabutong daliri ni Aling Marta na tila kawad sa pakakasakal sa kanyang liig. May luha nang nakapamintana sa kanyang mga mata at ang uhog at laway ay sabay na umaagos sa kanyang liig. Buhat sa likuran ng mga manonood ay lumapit ang isang pulis na tanod sa mga pagkakataong tulad niyon, at nang ito ay malapit na ay sinimulan ni Aling Marta ang pagsusumbong. “Nasiguro ko hong siya dahil sa nang ako’y kanyang banggain, e, naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking bulsa, “patapos niyang pagsusumbong. “Hindi ko lang ho naino kaagad pagkat ako’y nagmamadali.”



Tiningnang matagal ng pulis ang bata, ang maruming saplot nito at ang nagmamapa-sa duming katawan, pagkatapos ay patiyad na naupo sa harap nito at sinimulang mangapkap. Sa bulsa ng bata, na sa pagdating ng pulis ay tuluyan nang umiyak, ay lumabas ang isang maruming panyolito, basa ng uhog at tadtad ng sulsi, diyes sentimos na papel at ang tigbebenteng bangos.

“Natitiyak ho ba ninyong siya ang dumukot ng inyong pitaka? “ang tanong ng pulis kay Aling Marta.

“Siya ho at wala ng iba,” ang sagot ni Aling Marta.

“Saan mo dinala ang dinukot mo sa aleng ito?” mabalasik na tanong ng pulis sa bata. “Magsabi ka ng totoo, kung di ay dadalhin kita.”

“Wala ho akong dinukot na maski ano sa kanya, “sisiguk-sigok na sagot ng bata. “Maski kapkapan ninyo ‘ko nang kapkapan e wala kayong makukuha sa akin. Hindi ho ako mandurukot.

“Maski kapkapan!” sabad ni Aling Marta. “Ano pa ang kakapkapin naming sa iyo kung ang pitaka ko e naipasa mo na sa kapuwa mo mandurukot! O, ano, hindi ba ganon kayong mga tekas kung lumakad …. dala-dalawa, tatlu-tatlo! Ku, ang mabuti ho yata, mamang pulis, e ituloy na natin iyan sa kuwartel. Baka roon matulong matakot iyan at magsabi ng totoo.”

Tumindig ang pulis,” Hindi ho natin karaka-rakang madadala ito ng walang evidencia. Kinakailangang kahit paano’y magkaroon tayo ng maihaharap na katibayang siya nga ang dumukot ng inyong kuwarta. Papaano ho kung hindi siya?”

“E, ano pang ebidensya ang hinahanap mo? ang sabi ni Aling Marta na nakalimutan ang pamumupo. “Sinabi nang binangga akong sadya, at naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking bulsa. Ano pa? Sa bata nakatingin ang pulis na wari’y nag-iisip ng dapat niyang gawain, maya’y maling naupo at dumukot ng isang lapis at isang mallit na kuwaderno sa kanyang bulsa.

“Ano ang pangalan mo? ang tanong niya sa bata.

“Andres Reyes po.”

“Saan ka nakatira? ang muling tanong ng pulis. Lumingon ang bata sa kanyang paligid, inisa– isa ang mga mukhang nakatunghay sa kanya. “Wala ho kaming bahay,” ang sagot. ” Ang tatay ko ho e may sakit at kami ho, kung minsan, ay sa bahay ng Tiyang Ines ko nakatira, sa Blumentritt, kung minsan naman ho e sa mga ko sa Kiyapo at kung minsan e sa bahay ng kapatid ng nanay ko rito sa Tundo. Inutusan nga lang ho niya ‘kong bumili ng ulam para mamayang tanghali.

“Samakatuwid ay dito kayong mag-ama nakatira ngayon sa Tundo?” ang tanong ng pulis.

“Oho, “ang sagot ng bata, “pero hindi ko nga lang ho alam ang kalye at numero ng bahay dahil sa noong makalawa lang kami lumipat at saka hindi ho ako marunong bumasa e.”


Ang walang kaawa awang tanong at sagot na naririnig ni Aling Marta ay makabagot sa kanyang pandinig; sa palagay ba niya ay para silang walang mararating; sa palagay ba niya ay para silang walang mararating. Lumalaon ay dumarami ang tao sa kanilang paligid at ang pulis na umiusig ay tila siyang –siya sa kanyang pagtatanong at pagsusulat sa kuwaderno. Nakaramdam siya ng pagkainis.

“Ang mabuti ho yata e dalhin na natin iyan kung dadalhin, “ ang sabi niya.”Pinagkakaguluhan lamang tayo ng mga tao rito ay wala namang nangyayari. Kung hindi naman ninyo kaya ay sabihin ninyo at tatawag ako ng ibang pulis.’

“Hirap sa inyo ay sabad kayo ng sabad , e” sabi ng pulis. “Buweno , kung gusto n’yong dalhin ngayon din ang batang ito, pati kayo ay sumama sa akin sa kuwartel . Doon sabihin ang gusto ninyong sabihin at doon n’yo gawain ang gusto n’ong gawain.”

Inakbayan niya ang bata at inilakad na patungo sa outpost, kasunod ang hindi umiiyak na si Aling Marta at ang isang hugos na tao na ang ilan ay pangiti-ngiti habang silang tatlo ay minamasdan. Sa harap ng outpost ay huminto ang pulis.

“Maghintay kayo rito sandali at tatawag ako sa kuwartel para pahalili, “ ang sabi sa kanya at pumasok . Naiwan siya sa harap ng bata, at ngayon ay tila maamong kordero sa pagkakatungo, sisiguk-sigok, nilalaro ng payat na mga daliri ang ulo ng tangang bangos. Luminga-linga siya. Tanghali na; ilan-ilan na lamang ang nakikita niyang pumasok sa palengke. Iniisip niya kung ilang oras pa ang kinakailangan niyang ipaghintay bago siya makauwi; dalawa, tatlo o maaaring sa hapon na. Naalala niya ang kanyang anak sa dalagang magtatapos, ang kanyang asawa na kaipala ay naiinip na sa paghihintay; at para niyang narinig ang sasabihin nito kung siya’y darating na walang dala ano man, walang dala at walang pera. Nagsiklab ang poot sa kanya sa kangina pa nagpupuyos sa kanyang dibdib; may kung anong sumalak sa kanyang ulo; mandi’y gagahanip ang tingin niya sa batang kaharap. Hinawakan niya ito sa isang bisig, at sa pagdidilim ng kanyang paningin ay pabalinghat niyang pinilit sa likod nito.


“Tinamaan ka ng lintek na bata ka! Ang sabi niyang pinanginginigan ng laman. “Kung walang binabaing pulis na makapagpapaamin sa iyo, ako ang gagawa ng ikaaamin mo! Saan mo dinala ang dinukot mo sa ‘kin? Saan/ Saan?

Napahiyaw ang bata sa sakit; ang biig nito ay halos napaabot ni Aling Marta sa kanyang balikat sa likod. Ang mga nanonood ay parang nangangapatdan ng dila upang makapagsalita ng pagtutol. Ang kaliwang kamay ni Aling Marta ay pakabig na nakapaikot sa baba ng bata; sinapo ito ng bata ng kanyang kamay at nang mailapit sa kanyang bibig ay buong pangigil na kinagat.


Hindi niya gustong tumakbo; halos mabali ang kanyang siko at ang nais lamang niya ay makaalpas sa matitisgas na bisig ni Aling Marta; ngunit ngayon, ng siya ay bitiwan ng nasaktang si Aling Marta at makalayong papaurong, ay naalaala niya ang kalayaan, kay Aling Marta at sa dumaakip na pulis, at siya ay humahanap ng malulusutan at nang makakita ay walang lingun-lingon na tumakbo, patungo sa ibayo nang maluwag na daan. Bahagya na niyang narinig ang mahahayap na salitang nagbubuhat sa humahabol na si Aling Marta, at ang sigaw ng pulis at ang sumunod na tilian ng mga babae; bahagya ng umabot sa kanyang pandinig ang malakas na busina ng ilang humahagibis na sasakyan. Sa isang sandali ay nagdilim sa kanya ang buong paligid at sa pagmumulat na muli ng kanyang paningin, sa pagbabalik ng kanyang ulirat, ay wala siyang nakita kundi ang madaliin ang anino ng kanyang mukhang nakatunghay sa kanyang lupaypay at duguang katawan.

Hindi umimik si Aling Marta habang minamasdan ang bata Maputla ang kulay ng kanyang mukha at aywan ba niya at pati siya ay tila pinanawan ng lakas. Malanig na pawis ang gumigiti sa kanyang noo at ang tuhod niya ay parang nangangalog. Hindi siya makapag-angat ng paningin; sa palagay ba niya ay sa kanya nakatuon ang paningin ng lahat at siyang binubutan ng sisi. Bakit ba ako nanganganino sa kanila? Pinipilit niyang usalin sa sarili. Ginawa ko lamang ang dapat gawin ninuman at nalalaman ng lahat na ang nangyayaring ito’y pagbabayad lamang ng bata Sa kanyang nagawang kasalanan.

Ang pulis ay nakabalik na sa outpost at sa isang ospital na tumatawag. Ang bata ay napagtulungan ng ilan na buhatin sa bangketa upang doon pagyamanin at ipaghintay ng ambulansiya kung aabot pa. Ang kalahati ng kanyang katawan, ang dakong ibaba, ay natatakpan ng diyaryo at ang gulanin niyang kasuotan ay tuluyan nang nawalat sa kanyang katawan. Makailang sandali pa, pagdating ng pulis ay pamuling nagmulat ito ng paningin at ang mga mata ay ipinako sa maputlang mukha ni Aling Marta.

“Maski kapkapan niniyo ako, e, wala kayong makukuha sa akin,” ang sabing paputul-putol na nilalabasan ng dugo sa ilong. “Hindi ko kinuha ang inyong pitaka.”

May kung anong malamig ang naramdaman ni Aling Marta na gumapang sa kanyang katawan; ang bata ay pilit na nagsasabi ng kanyang pahimakas. Ilang sandali pa ay lumulungayngay ang ulo nito at nang pulsuhan ng isang naroroon ay marahan itong napailing. Patay na, naisaloob ni aling Marta sa kanyang sarili.

“Patay na ang dumukot ng kuwarta ninyo,” matabang na sabi ng pulis sa kanya. Nakatayo ito sa kanyang tabi at hawak naman ang kuwaderno at lapis. “Siguro’y Matutuwa na kayo niyan.”

“Sa palagay kaya ninyo e may sasagutin ako sa nangyari?” ang tanong ni Aling Marta.

“Wala naman, sa palagay ko,” Ang sagot ng pulis. “ Kung may mananagot niyan ay walang iba kundi ang pobreng tsuper. Wala rin kayong sasagutin sa pagpapalibing. Tsuper na rin ang mananagot niyan , “ may himig pangungutya ang tinig ng pulis.

“Makaaalis na po kayo?” tanong ni Aling Marta.


“Maaari na”, sabi ng pulis. “Lamang ay kinakailanang iwan ninyo sa akin ang inyong pangalan at direksiyon ng inyong bahay upang kung mangangailangan ng kaunting pag-aayos ay mahingan naming kayo ng ulat.”

Ibinigay ni Aling Marta ang tinitirhan at pagkatapos ay tuwid ang tinging lumalayo sa karamihan . Para pa siyang naghihina at magulong-magulo ang kanyang isip; Sali-salimuot na alalahanin ang nagsasalimbayan sa kanyang diwa. Lumakad siya ngayon na walang tiyak na patutunguhan. Naalala niya ang kanyang anak na ga-graduate, ang ulam na dapat niyang iuuwi na, at ang nananalim, nangungutyang mga mata ng kanyang asawa sa sandaking malaman nito ang pagkawala ng pera. Magtatanong iyon, magagalit, hanggang sa siya ay mapilitang sumagot. Magpapalitan sila ng mahahayap na pangungusap, sisihan, tungayawan, at ang mga anak niyang ga-graduate ay magpapalahaw ng panangis hanggang sila ay puntahan at payapain ng mga kapitbahay.

Katakut-takot na gulo at kahihiyan, sa loob-loob ni Aling Marta, at hindi sinasadya ay muling nadako ang pinag-uugatang diwa sa banghay ng bata na natatakpan ng diyaryo, na siyang pinagmulan ng lahat.

Kung hindi sa tinamaan ng lintik na iyon ay hindi ako masusuot sa suliraning ito, usal niya sa sarili. Kasi imbi, walang pinag-aralan, maruming palaboy ng kapalarang umaasa sa taba ng iba. Mabuti nga sa kanya!

Kinakailangan niyang kumilos, umisip ng paraan. Kinakailangang kahit papaano’y makapag-uwi siya ng ulam sa pananghalian. Pagkakain ng kanyang asawa ay malamig na ang kukote nito at saka niya sasabihin ang pagkawala ng pera. Maaaring magalit ito at ipamukha sa kanya, tulad ng madalas na sabihin nito, na ang lahat ay dahil sa malabis niyang paghahangad na makapagdala ng labis na salaping ipamimili, upang makapamburot at maipamata sa kapwa na hindi sila naghihirap. Ngunit ang lahat ay titiisin niya, hindi siya kikibo. Ililihim din niya ang nangyaring sakuna sa bata; ayaw ng kanyang asawa ng iskandalo; at kung sakali’t darating ang pulis na kukuha ng ulat ay lilihimin niya ito. At tungkol sa ulam mangungutang siya ng pera sa tindahan ni Aling Gondang at iyon ang kanyang ipamimili – nasabi niya rito na ang nawala niyang pera ay isang daan at sampung piso at halagang iyon ay napakalaki na upang ang lima o sampung ay ipagkait nito sa kanya bilang panakip. Hindi iyon makapahihindi. May ngiti ng kasiyahang naglalaro sa manipis na labi ni aling Marta nang ipihit niya ang kanyang mga paa patungong pamilihan.

Tanghali na nang siya ay umuwi. Sa daan pa lamang bago siya pumasok sa tarangkahan, ay natanaw na niya ang kanyang anak na dalaga na nakapamintana sa kanilang barung-barong. Nakangiti ito at siya ay minamasdan, ngunit nang malapit na siya at nakita ang dala ay napangunot-noo, lumingon sa loob ng kabahayan at may tinawag. Sumungaw ang payat na mukha ng kanyang asawa.

“Saan ka kumuhang ipinamili mo niyan, Nanay?” ang sabi ng kanyang anak na ga-graduate.

“E… e,” hindi magkandatutong sagot ni Aling Marta. “Saan pa kundi sa aking pitaka.”

Nagkatinginan ang mag-ama.

“Ngunit, Marta,” ng sabi ng kanyang asawa , “Ang pitaka mo e naiwan mo! Kanginang bago ka umalis ay kinuha ko iyon sa bulsa ng iyong bestidong nakasabit at kumuha ako ng pambili ng tabako, pero nakalimutan kong isauli. Saan ka ba kumuha ng ipinamili mo niyan ?”

Biglang –bigla, anaki’y kidlad na gumuhit sa karimlan, nagbalik sa gunita ni Aling Marta ang larawan ng isang batang payat, duguan ang katawan at natatakpan ng diyaryo, at para niyang narinig ang mahina at gumagaralgal na tinig nito; Maski kapkapan ninyo ako, e wala kayong makukuha sa ‘kin. Saglit siyang natigilan sa pagpanhik sa hagdanan; para siyang pinangangapusan ng hininga at sa palagay ba niya ay umiikot ang buong paligid; at bago siya tuluyang mawalan ng ulirat ay wala siyang narinig kundi ang papanaog na yabag ng kanyang asawa’t anak, at ang papaliit at lumalabong salitang: Bakit kaya? Bakit kaya?

Agad-agad ?? O.o

 Talaarawan,

   Ngayong araw sa oras ng Filipino ay nagkaroon kami ng pangkatang gawain , ang naatas sa aming grupo ay kailangan naming gumawa ng story grammar. Si Mam ang namili ng mag - uulat sa bawat grupo sa aming grupo ang pinag ulat ay si Jason, Omandac at Moreno. Medyo magulo ang ulat nila, lalo na kay Jason dahil may mga sinasabi syang parang hindi naman nabanggit sa kwento XD.
 Nang mag uwian ay hindi agad kami nauwi dahil kami ay Canteener nina Medalla, Hablero at Nodado. Habang nag hihintay ay nag kwentuhan muna kami, nakipag kwentuhan din ako sa mga kaklase ko noong Ikalawang Taon. Nakwento nila sa akin na magkakaroon daw kami ng Reunion, agad-agad?! -_- di ko pa nga sila namimiss XD, Galak naman sila masyado =) pero ayos lang naman din sa akin iyon.
Mga alas dos ay nag punta na kami sa Canteen. Alas kwatro na rin ng kami ay makauwi, bad trip lang kasi nag abono kami -_- .

Ingay pa, Tayo tuloy !

 Talaarawan,

    Sa oras ng Filipino ay nagkaroon kami ng pangkatang gawain tungkol sa "Ang Kalupi". Matapos mag-ulat ng bawat grupo ay pinag-aralan namin ang Banghay. Nagkaroon kami ng Takdang Aralin kung saan isusulat namin sa aming kwaderno ang banghay ng maikling kwentong "Ang Kalupi". Sa oras ng T.L.E. dahil sa ingay namin kami ay pinatayo ng aming guro habang may nag uulat, maya-maya'y pina upo na rin kami ni Mam at pinagsabihan na kung maingay kami ulit bukas ay mauulit iyon. Nang mag uwian ay hindi agad kami umuwi dahil nagkaroon ng orientation para sa Scholar.

Talaarawan(Jan.21,2014)

 Talaarawan,

   Ngayong araw sa oras ng MAPEH ay pinresinta na namin ang aming sayaw. Maayos naman ang kinalabasan nito, kaso nga lang ang tangkad ng kapareha ko ! wala kasi si Ian -_-.
Pangalawa daw ang aming grupo sa nakakuha ng mataas na marka na binigay ni Mam.
Nang sumapit ang oras ng Filipino ay tinalakay namin ang maikling kwentong "anag Kalupi" sa pamamagitan ng pagsasalaysay o pagbabasa ng kwento ni Erin habang ginagampanan ng iba kong kaklase ang ibang tauhan dito. Mabilis naman sumapit ang oras ng uwian.
Matapos kumain ay  ginawa na rin ang Takdang Aralin.
Maaga naman akong dinalaw ng Antok dahil siguro sobrang aga ko nagising kaninang umaga.

Ang Lamig ! -_-

 Talaarawan,

   Lunes na naman :) maaga akong gumising pero hindi agad ako bumangon at naligo, pano sobrang lamig ! nakakatamad bumangon XD. 4:30 na ng maisipan kong bumangon. Nang makarating ako sa paaralan ay nakapila na ang mga estudyante para sa Flag Ceremony, Hoo! Muntikan pa kong mahuli. Nagkaroon kami ng exibit sa oras ng Math, matapos iyon ay wala na kaming ginawa. Nang sumapit ang oras ng Filipino ay nagkaroon kami ng pangkatang gawain kung saan kami ay gagawa ng tulang pandamdamin. Ang tema ng aming grupo ay pagmamahal sa mga Lolo't Lola, bawat isa sa amin ay gumawa ng isang saknong.
   Nang mag-uwian ay nagkaroon kami ulit ng ensayo ng sayaw namin sa MAPEH. Ayos naman ngayon ang aming ensayo, ito na rin ang huling ensayo dahil bukas na namin ito ipepresenta. Natapos din kami agad pero hindi agad umuwi at nakipagkwentuhan muna ako sa iba kong kaklase, habang nanunuod ng ensayo ng ibang grupo. Bago umuwi ay dumaan muna kami sa Computer Shop para mag paprint ng aming Takdang Aralin.

Ang Hangin ! *.*

 Talaarawan,

  Ngayong araw ay sumama ako kay Papa sa Taytay para mag deliver ng itlog sa palengke doon. Akala ko tambay lang ulit ako sa bahay buti na lang dumaan muna sa amin si papa at sinabing mag dideliver sila sa Taytay kaya naisipan kong sumama, buti nga pumayag si Mama :) dahil wala rin naman akong gagawin sa bahay . Habang nasa byahe ay wala naman akong ibang ginawa kundi mag patugtog lang. Nang makarating kami sa Taytay ay naghatid na sila ng mga order habang ako naiwan lang sa sasakyan -_-.
Mga ala una nang umuwi kami at tska pa lang kakain ng tanghalian. Pag kauwi'y ginawa ko na rin ang aming takdang aralin.